Even uitrusten!

Saar wilde al een paar dagen naar het bos om mooie takken te zoeken voor leuke knutselprojecten. Toen het zondag droog was zijn we met Yule, Cezanne, Saar, Roos en ikzelf naar het bos gegaan. Zodra we de auto uitstapten rende Roos vooruit. Saar was in haar klets modus dus die bleef gezellig naast me slenteren. Om de paar stappen wachtten we een stukje op Yule en Cezanne omdat die kabouterachtige Yule van 1,5 volgens Saar ‘echt wel kleine beentjes en weinig concentratie heeft voor zo een grote berg’. Terwijl Saar kletste en Yule blaadjes bekeek realiseerde ik me dat ik Roosje al een tijdje niet had gezien. We hadden niet echt overlegd waar we heen zouden gaan dus hoewel Roos het bos en de aangrenzende duinen best goed kent vond ik dit toch wel een beetje onrustig. 'Roos is over de grote berg gerend en nooit meer terug gekomen, het duurde nu toch al wel een minuut of zesenhalf'. Saar wilde takken vinden, maar ik zei dat ik eerst Roos moest hebben. Saar en ik begonnen te roepen, geen gehoor, we riepen tegen de berg op, dat heeft natuurlijk ook geen zin. Ik zei tegen Cezanne dat wij alvast even naar boven gingen om Roos te vinden. Boven op de berg riepen we opnieuw… ‘weer niet direct gehoor en ik zag haar nergens!’ Pas toen Cezanne en Yule al bijna boven waren antwoordde Roosje: ‘maaaaaaami, Saaaaaaaaartjeeeeee ik ben hieeeeeehiiieeeeer!’. Zo vonden we haar uiteindelijk. Ik had wel een beetje boos kunnen worden om haar te leren nooit meer zomaar uit beeld te verdwijnen, maar dat kon ik natuurlijk weer niet. Roos zat heel stoer in een heel hoog topje van een boom. Een boom waar ze duidelijk erg haar best voor had gedaan, maar ze deed volkomen relaxed, hing stoer tegen een tak aan en keek duidelijk zo nonchalant mogelijk. “Lieverd, wat doe je daar?! We waren je helemaal kwijt!”. “Ohhhhh” zei Roosje met haar aller zelfstandigste stem “ik moest echt even uitrusten van de berg en wilde een beetje van het uitzicht genieten!”. Yule snapte er niets van, ze liet de blaadjes op de grond voor wat ze waren en keek verbaasd, al struikelend en om haar as draaiend, omhoog. Cezanne was onder de indruk en maakte een coole foto van dit plaatje, ze kende dit nog niet van Roos. Een voorbijganger bleef bezorgd staan en vroeg zich hardop af hoe we haar uit de boom gingen halen. Hij vond dat we er in elk geval maar beter onder konden gaan staan omdat de bomen op deze natte dagen erg glad kunnen zijn. 'Nee hoor' riep Roos 'dit kan ik makkie!'. Saar en ik keken elkaar aan, we wisten dat ze gelijk had, haalden onze schouders op en moesten weer eens hard lachen om die lieve stoere Roos!