Julia
|
Hi, ik ben Julia, een van de twee moeders van Saar en Roos. Zoals in elk gezin zijn er pijnlijke, ontroerende, grappige, leerzame, bozige en intens vrolijke momenten. We verschillen niet veel van anderen. We zijn super gewoon en eerlijk is eerlijk, we zijn net als ieder ander ook een beetje bijzonder. Bijzonder misschien omdat de meeste kindjes een mama en een papa hebben. Saar en Roos hebben mami en mama. De meeste kindjes spelen 'vadertje en moedertje'; onze kindjes speelden 'mami, mama en de donor'.
Hoewel er in de holebi+ wereld veel welkome aandacht is voor ons boek, is ons lesbisch zijn niet waar het boek in essentie over gaat. Ik vind geaardheid eigenlijk niet zo interessant, in alle openheid jezelf kunnen zijn is veel groter dan dat. Jezelf zijn met alle emoties, twijfels, fouten, angsten, alle gekke grillen, met alles waar we trots en ook minder trots op zijn.... Open, als tegenhanger van de Facebook maatschappij die ons wil laten geloven in pukkelloze pubers en rimpelvrije ouderdom. In deze nep wereld geloven is ziekmakend. Dure reclames, facelifts en stralende selfies verwarren de realiteit. Vloggers die zichzelf niet meer kunnen zijn gelden nu als voorbeeldfiguren voor onze kinderen! De Facebook maatschappij creëert een verwarrende façade waardoor steeds meer afstand van de realiteit ontstaat. Als therapeute heb ik jarenlang gezien hoe ziekmakend het is wanneer mensen het gevoel hebben 'de enige' te zijn. De enige die fouten maakt, de enige die in de war is, de enige die twijfelt, de enige die pijn en verdriet heeft, geen positieve voorbeeldfiguren om van te leren en geen klankbord of steun van 'vrienden' omdat de schaamte om te delen of de angst voor kwetsbaarheid overheerst. Ik geloof heilig dat we alleen maar bedoeld zijn om onszelf te zijn, in alle vrijheid, in alle openheid. Open, om drempels te verlagen zodat we elkaar weer kunnen zien en zodat echte verbinding mogelijk is. Om daartoe te inspireren zijn onze blogs geschreven en is ons boek ontstaan. I k ben, bij het schrijven, zo open als mogelijk geweest. Ik vind het belangrijk om daarbij te vertellen dat ik niet álles heb gedeeld. Er is in ons leven een ervaring waarover ik niet gemakkelijk deel. Niet omdat ik dat niet vind kunnen, maar omdat ik de gevolgen van delen niet overzie. Voor mijzelf en voor Dagmar geen probleem, voor de meisjes weet ik dat nog niet. Er ligt een completere versie van dit boek klaar waarover de meisjes, wanneer ze daar groot genoeg voor zijn, zelf mogen beslissen. |
