Saar wilde al een paar dagen naar het bos om mooie takken te zoeken voor leuke knutselprojecten. Toen het zondag droog was zijn we met Yule, Cezanne, Saar, Roos en ikzelf naar het bos gegaan. Zodra we de auto uitstapten rende Roos vooruit. Saar was in haar klets modus dus die bleef gezellig naast me slenteren. Om de paar stappen wachtten we een stukje op Yule en Cezanne omdat die kabouterachtige Yule van 1,5 volgens Saar ‘echt wel kleine beentjes en weinig concentratie heeft voor zo een grote berg’. Terwijl Saar kletste en Yule blaadjes bekeek realiseerde ik me dat ik Roosje al een tijdje niet had gezien. We hadden niet echt overlegd waar we heen zouden gaan dus hoewel Roos het bos en de aangrenzende duinen best goed kent vond ik dit toch wel een beetje onrustig. 'Roos is over de grote berg gerend en nooit meer terug gekomen, het duurde nu toch al wel een minuut of zesenhalf'. Saar wilde takken vinden, maar ik zei dat ik eerst Roos moest hebben. Saar en ik begonnen te roepen, geen gehoor, we riepen tegen de berg op, dat heeft natuurlijk ook geen zin. Ik zei tegen Cezanne dat wij alvast even naar boven gingen om Roos te vinden. Boven op de berg riepen we opnieuw… ‘weer niet direct gehoor en ik zag haar nergens!’ Pas toen Cezanne en Yule al bijna boven waren antwoordde Roosje: ‘maaaaaaami, Saaaaaaaaartjeeeeee ik ben hieeeeeehiiieeeeer!’. Zo vonden we haar uiteindelijk. Ik had wel een beetje boos kunnen worden om haar te leren nooit meer zomaar uit beeld te verdwijnen, maar dat kon ik natuurlijk weer niet. Roos zat heel stoer in een heel hoog topje van een boom. Een boom waar ze duidelijk erg haar best voor had gedaan, maar ze deed volkomen relaxed, hing stoer tegen een tak aan en keek duidelijk zo nonchalant mogelijk. “Lieverd, wat doe je daar?! We waren je helemaal kwijt!”. “Ohhhhh” zei Roosje met haar aller zelfstandigste stem “ik moest echt even uitrusten van de berg en wilde een beetje van het uitzicht genieten!”. Yule snapte er niets van, ze liet de blaadjes op de grond voor wat ze waren en keek verbaasd, al struikelend en om haar as draaiend, omhoog. Cezanne was onder de indruk en maakte een coole foto van dit plaatje, ze kende dit nog niet van Roos. Een voorbijganger bleef bezorgd staan en vroeg zich hardop af hoe we haar uit de boom gingen halen. Hij vond dat we er in elk geval maar beter onder konden gaan staan omdat de bomen op deze natte dagen erg glad kunnen zijn. 'Nee hoor' riep Roos 'dit kan ik makkie!'. Saar en ik keken elkaar aan, we wisten dat ze gelijk had, haalden onze schouders op en moesten weer eens hard lachen om die lieve stoere Roos!

Raneem
Tijdens een herdenking van omgekomen bootvluchtelingen in de Middelandse Zee leerden we Raneem kennen. We hadden haar en haar familie al eerder gezien bij mijn zus thuis, maar dit keer kwam ze dichterbij. Ze hield een toespraak op de bijeenkomst en sprak daar over haar thuis, haar dromen, de dromen van haar gezin en hun vlucht naar Nederland waar ze met een hele zware start  het leven opnieuw aan het oppakken zijn. Raneem is in Nederland met haar zusjes Mais en Mira, haar broer Rami, haar vader Ahmad en haar stiefmoeder Alá. Na de indrukwekkende herdenking gingen we met een grote groep eten in het Syrisch restaurantje vlakbij Den Haag Centraal.

Mais merkte op dat Roosje zowel Dagmar als mij mama of mami noemde en ze zei dat ze er nu niets meer van snapte. Iedereen lachte hard. Shahira die er ook bij was legde uit dat we alle twee de moeders zijn. Mais liet het heel even bezinken maar wilde toen toch wel beter begrijpen hoe het zat, zoiets geks had ze nog nooit meegemaakt: “Je hebt toch ook een vader nodig om een kindje te kunnen maken?”. Iedereen lachte weer. Saar en Roos probeerden het uit te leggen: “mami en mama zijn door een dokter geholpen om een baby in de buik te krijgen”. We vroegen Raneem en haar familie hoe het voor hun is. Ze vertelden dat ze vinden dat wat hun betreft iedereen zelf mag weten hoe ze leven, maar dat ze niemand van zo dichtbij kennen in een vergelijkbare situatie. Dagmar en ik stelden voor om ons boek Saar, Roos en de mama’s aan Raneem (die het gemakkelijkste Nederlands leest) op te sturen.

Een paar weken later zat Raneem bij ons aan tafel. Shahira en ik hadden gekookt. Sara de oppas van Saar en Roos die dezelfde leeftijd heeft als Raneem at ook mee omdat we haar aan Raneem wilden voorstellen. Verder waren Dagmar en de meisjes er natuurlijk ook. Een volle tafel met vertrouwde drukke gezelligheid. Raneem vertelde dat ze het boek had gelezen. Ik vond het toch weer spannend hoe het voor haar zou zijn om zulke intieme kwetsbare verhalen te lezen. Gelukkig gaf ze aan het heel leuk, mooi en ook leerzaam te hebben gevonden. Ze zei dat ze nu nog beter begrijpt hoe bijzonder en tegelijkertijd ook normaal we zijn. ‘En,’ zei ze terwijl ze de spelden uit haar hoofddoek haalde, ‘ik realiseerde me dat het leuke van jullie situatie is dat ik bij jullie mijn hoofddoek af kan doen!’. Saar en Roos hielden vol spannende verwachting hun adem in. Daarna een verwonderde ‘oooooohhhhhh’ betoverd door de glanzende rapunzel lange haren van deze dappere, veerkrachtige, open vrouw.

 Dank jewel Raneem, welkom bij Saar, Roos en de mama’s!  

Api is Sinterklaas

Saar was 5 en super gelovig! Luus was 8 en had net ontdekt dat Sinterklaas niet bestond. Natuurlijk hadden we Luus gevraagd om niets te vertellen, maar natuurlijk was het allemaal veel te spannend om geheim te houden. Hoewel het nog vroeg in het jaar was, was Sinterklaas super actueel voor Luus.  

Het was denk ik ergens halverwege de zomer. We hadden een hangmat tussen twee bomen in de tuin gehangen en Saar speelde daar. Toen ik even bij haar ging kijken zei ze: “Mami, Lucia zegt dat Sinterklaas niet bestaat… Ze observeerde mijn reactie..  “Oh” zei ik na een korte stilte. Ik was als de dood dat ik plotseling rechtstreeks zou moeten liegen… “Wat gek, ik heb hem van de week nog gezien op de Fahrenheitstraat”. “Oh ja” zei Saartje bedenkelijk “Luus zegt dat Api zich verkleed en Sinterklaas speelt”…. “Oh” zei ik en ik liep zo onopvallend mogelijk naar binnen in de hoop dat Saar het onderwerp zou vergeten.

Grappig, ik weet zeker dat ze twijfelde, ze had me rechtstreeks de waarheid kunnen vragen, ze weet dat ik eerlijk zou zijn als ze me ‘drie keer eerlijk …’ zou hebben gevraagd. Ze leek het niet te willen weten. Saar wilde echt heel graag nog blijven geloven…

Ik besprak het met Dagmar. Die hele Sint zat me niet lekker… Saar vond het hartstikke spannend en wij verzonnen de hele boel bij elkaar!! Dagmar had me overtuigd toen ze zei: “Als we het Saar vertellen, dan weet zo meteen de hele klas het, dat kunnen we niet maken!”. Daar was ik het wel mee eens.
​
Saar leek het onderwerp te hebben laten rusten totdat ze weer kwam. Dit maal tijdens het tekenen bij de openhaard.. Het zal dus een tijdje later geweest zijn, het was inmiddels koud buiten. Ik dacht dat ze het wel zou zijn vergeten, maar zoals wel vaker bij dit soort dingen, had ik me vergist: ze had er over nagedacht. “Mami” zei ze “ik denk dat Luus in de war is!”. Ik begreep het nog niet helemaal dus ik vroeg: “Waarom denk je dat lieverd?” “Nou, Luus zegt toch dat Api Sinterklaas speelt?! Maar Api is veel te ziek om Sinterklaas te spelen! Hij kan met die kanker toch niet op de daken klimmen?!”.   
 

Mijn moeder maakte vroeger voor iedere verjaardag van die prachtige taarten die eruit zagen als kastelen vol ridders of prinsessen. Ik heb daar hele lieve en trotse herinneringen aan. Vredig thuis bakken, klassieke muziek, schortje voor, mama in charge, ik ook een taakje en daarna op het feest glundere ik dan van trots om de geweldige taart die speciaal voor mij gebakken was!

Hartverwarmend zulke herinneringen en ook irritant, omdat de 'goede moeder lat' daarmee onbedoeld hoog is gelegd. Ik probeer mijn moeders taarten elke kinderverjaardag te evenaren. Het is dan ook traditie dat ik de dag voor een verjaardag drie taarten bak om iets moois mee te knutselen. Ik hang dan zwaar gestrest en overprikkeld de leuke goede moeder uit. Dagmar moet mijn stemming dan beschermen door op haar tenen te lopen, alle vragen van de meisjes te beantwoorden en tien keer op en neer te rennen naar de Albert Heijn. Saar blijft lief uit mijn buurt en speelt bij Nora of samen met Nora ergens boven of buiten.

Eigenlijk moet iedereen mij dan met rust laten, maaaaaaaaaaaaar Roos houdt er zoooooveel van om samen met mij taart te bakken. Ze vindt het nou eenmaal het lekkerste wat er is om zichzelf tot op haar onderbroekkie uit te kleden en met haar handen en armen zo hard mogelijk te roeren en te kneden. Tussendoor veegt ze dan tien keer haar snotneus af, haar haar uit haar gezicht en ze likt vakkundig haar vingers schoon voor de volgende kneed ronde. Het is natuurlijk extreem goor voor de belikte en besnotte taart, voor haar vet ingesmeerde lijfje, haar plakkerige haar en voor de ontplofte keuken, maar ik laat haar. Omdat ze zo intens dankbaar kan genieten, verdraag ik dit zelfs op mijn meest stressvolle momenten.

Ik doog deze dagen alles wat ze in mijn keuken doet, maar als ze dan zoals de laatste keer, in haar drukke enthousiasme te laat is om naar de wc te gaan en als ik het plasje op het aanrecht zie groeien, om eerst de bestek- en vervolgens de voorraadlades in te stromen, dan worden de emoties me toch echt te veel. Dan kan ik niet anders dan ontladen door uit te barsten in een rommelig huilen en lachen tegelijk!

Na elke knutsel taart neem ik me heilig voor om uit deze cirkel te stappen en nooit meer zo moeilijk te doen.

Zaterdag is het weer zo ver, zondag de verjaardag van Roos. Ik verheug me nu al op dat trotse blije koppie... Die knutseltaart zal er komen! 

Mijn vriendin Esther, Saar, Roos en ik zaten aan tafel. We hadden het over trouwen. Saar wilde weten wanneer Esther zou gaan trouwen, Roos vroeg of ze dan bruidsmeisjes mochten zijn. Esther kon nog niet precies vertellen met wie ze zou trouwen, ze is vrijgezel. Saar was benieuwd of het een man of een vrouw zou worden. Esther denkt dat ze liever met een man trouwt. Saar vond dat raar, die trouwt liever met een mevrouw. Roosje wil niet trouwen omdat het haar vies lijkt om te zoenen en dat moet juist op een huwelijk. We moesten hard lachen toen Saar voorstelde dat je gewoon een boks kunt geven in plaats van een zoen. Roos was duidelijk opgelucht over dit idee en ze sprong enthousiast op: ‘Saartje zullen wij dan samen trouwen?’. Saar moest lachen en zei: ‘Dat wil ik wel hoor Roos, maar dat kan niet, dan kunnen we geen kinderen krijgen. Als je met familie kinderen maakt dan heb je heel veel kans dat ze mislukken’. Ik lachte, die lieve Saar is zo wijs en de realiteit soms nog zo ingewikkeld. ‘Lieverd’, legde ik uit, ‘als jij en Roos kinderen zouden willen, dan maak je ze niet echt helemaal samen, je hebt dan een zaadje nodig weet je nog? ‘Oh ja’, zei Saar. Roosje sprong weer op en neer en van enthousiasme, met een giga glimlach en stralende ogen vroeg ze iets wat ongeduldig: ‘Zullen wij dan nou samen trouwen Saar?’ ‘uhm oké’ zei Saar wat vertwijfeld alsof ze Roosje niet teleur wilde stellen. Ze zocht met haar blik mijn steun, ik gaf haar een knipoog om te laten weten dat het goed zou komen. Ik besloot Roosje nog even in haar enthousiasme te laten springen. Roos gaf Saar een veel te dikke knuffel, Saartje knuffelde lachend terug. ‘Wat een geluk!’.
 

‘Saar, Roos en de mama’s is een luchtig boek met autobiografische korte verhaaltjes over het dagelijkse leven van twee lesbische vrouwen en hun twee dochtertjes. De vrouwen zijn Julia en Dagmar Vriends. Julia schreef de verhaaltjes en Dagmar maakte de tekeningen samen met Saar en Roos. Ze leven "heel gewoon" en eigenlijk ook een beetje bijzonder.’ 

‘Eerlijk spreken over lesbisch ouderschap, maar vooral ook over gewone stomme fouten, gekronkelde gedachten, warrige emoties, verstikkende- of dan juist weer gevleugelde gevoelens. Van alles dus, precies zoals iedereen van alles beleeft. Open, als een soort tegenhanger van de ‘parelwitte tanden- en katervrije facebookgeneratie’. Doodeng en tegelijkertijd bevrijdend. Ik zou onderdeel willen zijn van een nieuwe trend. Een van eerlijkheid, echtheid en kwetsbaarheid, zodat we elkaar weer echt kunnen zien, voelen en begrijpen. Zodat we onszelf weer in elkaar kunnen herkennen en we elkaar weer kunnen steunen en van elkaar kunnen leren.’

De verwachting is dat het boek begin juni te verkrijgen is via de website www.saarroosendemama’s.nl en via Bol.com.


Een kleine greep uit de verhalen:

…… “En toen ineens, zomaar ineens, schoot er een totaal nieuwe gedachte als een bliksemschicht door m’n lijf: ‘misschien word ik wel verliefd op een vrouw!!’ Ik schrok er zelf van, eerlijk is eerlijk. Ik dacht ‘Gadverdamme, nee toch hoop ik?!, maar ik kon het ook niet loslaten.”……

…… “half defensief, half boos, met volle angst vooruit flapte ik het eruit voordat ik me er bewust van was: 'Ik mis Joeri allang niet meer. Blijf toch niet zo in hem hangen. Ik ben allang verliefd op iemand anders, op een vrouw!' 'WÁT?', mijn moeder keek me met grote ogen aan. 'Ja' zei ik, 'echt waar, ik ben verliefd op een vrouw, al een tijdje.”……

…… “Pas ieniemienie doch perfect getrouwd, dol verliefd, moe, voldaan en heel gelukkig stapten we in de Sri Lankaanse taxi die ons naar het meest romantische hotel ever zou brengen. Het was warm, het rook heerlijk tropisch en er kwam sprookjesachtige muziek uit de radio van onze vriendelijke chauffeur. Onze reis zou beginnen. Zo zaten we, hand in hand. Ik pakte de informatiefolder uit de stoel voor mij. Mooie foto’s. Ik begon te lezen. ‘Waarschuwing!’ stond er: ‘op homoseksualiteit staat een gevangenisstraf van 40 jaar’. Stilte, shock, paniek: 'Het is hier toch Boeddhistisch?’”……

…… “Drie van de vier kinderen hadden al voor kleinkinderen gezorgd, wat een geschenk.
Mijn zus riep: 'Nu alleen Julia en Dagmar nog!'  De reactie van mijn vader kwam als donderslag bij heldere hemel: 'GADVERDAMME',  zei hij: 'DAT NOOIT!'”……

…… “De avond voor Dagmar haar eerste inseminatie zou doen bekroop me een benauwde twijfel: Waar ben ik mee bezig?! Dit is niet oké, ik moet mijn kind toch zelf dragen? Waarom ben ik met een vrouw? Kan ik nog terug? Ik wil dit niet. Ik wil zelf. Hoe zal mijn kind zich tegenover mij voelen later? Zal ik me wel moeder genoeg voelen? Al die gedachten die je NIET wilt hebben. Ik had ze.”……

…… “Zo zaten we. Ik in kleermakerszit onder de douche, Saar zat bij mij op schoot met duikbril op te brullen. Samen zaten we te brullen omdat het zo vreselijk was. De strijd tussen ons was weg. We zaten er samen middenin. Saar en ik samen tegen die stomme stomme rot douche.”……

…… “Op dat moment kwam Saartje de trap af, zonder iets te zeggen, afwachtend zo leek het tenminste. Dat viel me op, meestal zeggen we elkaar gewoon goede morgen. Dagmar zei ook niets, alsof ze Saar niet tot zich door kon laten dringen. Ik stikte, mijn lucht was op. Ik bastte in tranen uit en zei dat er iets moest veranderen. Óf therapie, óf medicijnen: vandaag nog.”……

…… “Ze zat bedenkelijk te kijken: 'Mami', zei ze met haar lieve vermoeide bedtijd stemmetje, haar oogjes nog net niet aan het loenzen, roze wangetjes van het bad: 'Mami, vertel eens van toen ik nog in de winkel lag?' 'In de winkel?' vroeg ik enigszins verbaasd. 'Ja, toen ik nog een zaadje was en in de winkel lag waar jullie mij gekocht hebben,' legde ze uit.”……

…… “'Hoe kan Quinten mee spelen? Wie mag hij zijn?' Luus kwam met de geniale oplossing: 'Dan ben jij de donor’. 'Jaaaaa!' Quinten was tevreden. Zo gezegd zo gedaan, ze speelden die middag moedertje, moedertje en de donor.”……

…… “Shahira werd mijn vriendin en we noemden elkaar al snel ochti wat zus betekent. Via haar ontmoette ik heel veel andere Syrische mensen en ik heb me nog nooit door een Syriër gediscrimineerd gevoeld. Zo zie je maar en zo leer ik weer: de enige die mij keer op keer discrimineert blijkt mijn eigen angst, mijn eigen projectie en mijn eigen bekrompen onterechte vooroordeel.”……

……”KONIJN! Ik kreeg zowat een hartaanval. WAAR ZIJN DE KONIJNEN? Ik legde uit dat ze heilig waren, heel belangrijk, we konden niet zonder. Mensen hielpen zoeken, de mannen en jongens die de auto’s hadden leeg geruimd verontschuldigden zich. Waarschijnlijk mee naar Syrië. NEEEEEEEEE! Mijn hart brak: de konijnen van Roos, net zo belangrijk als de eenden van Saar: heilig! Ik was bereid geweest om elke zak open te trekken, ik had met liefde elke berg waar ze geklauterd had beklommen en de hele zaal uitgeplozen, maar ja. Ik keek naar de mensen om mij heen die bijna allemaal alles hadden moeten achter laten. Ik slikte en stelde me voor hoe blij een klein meisje uit een koud ver land zou zijn met deze drie heilige konijnen.”……

…… “'Oké Roos,' zei Saar, 'het is al goed, stop nu maar met huilen, ik ben niet boos, maar je mag het nooit meer doen. Kom maar, wil je een knuffel?' Roos kan heel dankbaar knuffelen en ze stortte zich op Saar waardoor ze nog bijna kukelden. Ze sloeg haar kleine armpjes stevig om Saars middel. En Saar knuffelde lief onhandig en grote zusserig het hoofdje van Roos terug. Ik keek verliefd naar die twee mooie lieve meisjes. Saar zei: 'en de volgende keer als je iets wilt Roosje, moet je het gewoon vragen hoor.' 'Mmmmmmag ik dan ook die Lollie?'”……

…… “Stilte, ik luisterde naar Saars bedachtzame stilte. Ik wachtte want ik wist dat er een vraag zou komen. 'Mami?' en ze draaide haar gezichtje met bedachtzame fronsjes omhoog om mij in de ogen te kunnen kijken: 'Mami, eerlijk, eerlijk, eerlijk, is hij NIET onze papa?' Ik stopte, hurkte en keek Saar in de ogen: 'eerlijk, eerlijk, eerlijk, lieverd, ja, hij is eigenlijk wel jullie papa.”……

…… “Doelgericht en zonder enige twijfel klom Roos op tafel in haar lieve kleine blote luier-lijfje. Ze stampte zichzelf stevig en toen iedereen naar haar keek riep ze ineens uit volle borst: 'HIJ ONZE PAPA? NEEEEEEE JOHHHHHHH!'”……

…… “Ze probeerde echt te begrijpen hoe het zover had kunnen komen: had de kanker, zijn lijfje of de wereld de schuld? En hoe nu verder: 'Kun je zonder te huilen van hem houden? Stapt hij zomaar uit zijn lijfje en is zijn lijfje dan pats boem weg? Snijden ze eerst zijn beentjes af om hem in een kistje te kunnen proppen? Hoe werkt het om voor hem blij te zijn en voor jezelf verdrietig?'”……

…… “Roosje had de controle over haar superkrachten verloren en nu was ze weer vrij, blij en een beetje uit de bocht gevlogen. Ze stond op haar stoel trots te zwaaien met haar kwast. 'Dit geeft toch niets hé mami?' Vroeg Roosje zich hardop af toen ze zich plotseling realiseerde wat ze de twee tellen ervoor had gedaan. 'Nee hoor Roosje, dit geeft helemaal niets.' Ik was stiekum wel blij dat we Roos weer terug hadden.”……

…… “Roos vraagt: 'Mami, mag ik wel zelf naar school lopen?' 'Nee, Roosje, daar ben je echt nog een beetje te klein voor. Je mag wel samen met je grote zus voor ons uit lopen.' 'Oh ja, oké. Mag ik dan wel als we daar dan zo zijn zelf naar mijn klas lopen en zelf mijn jas ophangen en zelf de juf een handje geven?' 'Mogen wij dan wel mee?' 'Ja, maar dat ik dan voorop loop en aan jullie laat zien waar ik zit enzo.' 'Ja Roosje,' zeggen wij verliefd in koor, 'dat mag lieverd.'”……

…… “Natte haartjes, rode wangetjes, een uitgelaten kletsend Saartje en een slapende Roosje in de warme auto op de terugweg. Die nacht lagen er twee kindjes hard te hoesten en Roosje had het benauwd. De volgende dag was daar een uitgelaten kletsende Saartje en een kortademig, kotsende, slaperige Roos. De huisarts aan wie ik niets van ons avontuur durfde te vertellen adviseerde antibiotica: longontsteking.”……

…… “Uiteindelijk kwam het hoge woord er uit: 'Ik wil eigenlijk ook gewoon een mama en een papa,' snikte ze. 'Het is niet dat ik jou niet lief vind hoor mami, ik wil jou helemaal niet kwijt, maar ik wil ook gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn dan de rest. Ik wil gewoon zoals alle andere kindjes dingen leren van een mama en ook van een papa.' Saar was intens verdrietig.”……
​
…… “Zo zaten we met z’n vieren voor de klas. Een beresterk team. Op het digiboard tekeningen uit dit boek. We vertelden het verhaal van Saar, Roos en de mama’s. Van hoe we verliefd werden, hoe ik Dagmar ten huwelijk vroeg, hoe we kindjes wilden en uiteindelijk het grote geluk hadden een donor te vinden. We vertelden hoe Saar en daarna Roosje geboren werden zodat we uiteindelijk compleet waren. We bespraken dat er heel veel verschillende gezinssamenstellingen mogelijk zijn en dat dit de onze is. Dat we dus misschien wel bijzonder, maar tegelijkertijd eigenlijk ook heel gewoon zijn. We zeiden dat we begrijpen dat er veel vragen zijn. We hebben alle vragen beantwoord en we blijven dat met alle liefde en geduld doen zolang dat nodig is.”……


Interesse?
www.saarroosendemamas.nl
Neem graag contact met mij op via julia.vriends@gmail.com
 
 
 
 
​

Saar was bang voor water… en niet een beetje…. Wanneer we haar onder de douche wilden zetten was het altijd keihard gillen en huilen…. Soms was Saar heel dapper en nam ze zich voor om onverschrokken onder de douche te stappen, maar als de kraan dan weer aanging: kwam er al snel heftige paniek!
Ik haatte het, het voelde alsof ik haar twee of drie keer per week wat vreselijks aandeed…. Ik wilde haar niet meer douchen, maar het moest wel! We hadden alles al geprobeerd: Streng zijn, mee veren, het suuuuuuper gezellig maken onder de douche, samen douchen, belonen met geweldige snoepjes, boos worden… Niets leek te werken.. Saar had zelfs al een roze duikbril gekregen om haar ogen te beschermen, niet zo een stoere grote want die paste ze nog niet…Saar kreeg zo een klein roze speedo brilletje. Ze leek zich er eerst wel iets beter bij te voelen. Helaas, het bleef een  groot gevecht.. we MOESTEN het Saar leren, maar bleef het vreselijk vinden…
Op een dag heb ik samen met Saar Thai gebeld terwijl we naast de douche stonden. Thai is een vriendin en orthopedagoge waarin ik heel veel vertrouwen heb. Ik was ten einde raad en zij moest een oplossing bedenken. Saar luisterde aandachtig en hoopvol naar de nieuwe door Thai bedachte regels. Ze adviseerde om Saartje de baas te laten zijn. Ik zou alleen haar haartjes uitspoelen wanneer Saar: “ga maaaaaar” zou zeggen en mami zou stoppen wanneer Saar “Stop!” zou roepen. Deal!! Ik was opgelucht en stond vol vernieuwd vertrouwen samen met Saar onder de douche. Helaas, Saar raakte in paniek toen het water toch weer bij haar oor kwam. Ik was er zo klaar mee dat ook ik ineens vreselijk moest huilen, ik wist het ook echt niet meer…. en zo zaten we …. Ik zat in kleermakerszit….. onder de douche….te brullen. Saar zat bij mij op schoot, met duikbril…te brullen.  Samen zaten we te brullen omdat het zo vreselijk was… de strijd tussen ons was weg, we zaten er samen midden in… Saar en ik samen tegen die stomme stomme rot douche!!

De avond voor Dagmar haar eerste inseminatie bekroop me een enorme angst… “Waar ben ik mee bezig?! Dit is niet oke, ik moet mijn kind toch zelf dragen? Waarom ben ik met een vrouw? Kan ik nog terug? Ik wil dit niet! Ik wil zelf! Hoe zal mijn kind zich tegenover mij voelen later? Zal ik me wel moeder genoeg voelen?” Al die gedachten die je NIET wilt hebben… Ik had ze… Godzijdank heb ik Dagmar naast me… Dagmar die altijd zorgzaam is en zonder oordeel ruimte geeft…. Dagmar luisterde, ik raasde en huilde… na alle woorden en na alle tranen werd ik rustig… In de rust kwam een geruststellend inzicht alsof er iemand tegen me sprak: “Dit is jouw leven en dit is het leven van jouw kind… Zo gaan jullie het samen doen, dit is hoe het is… Dit is hoe jouw kind geboren gaat worden, dit is jullie pad..”. En tadaaaaa… emotioneel als ik ben waren daar weer de tranen, dit keer weer van geluk, overgave en berusting. Ik voelde sinds dien een enorme verbondenheid met ons kind dat in de buik van Dagmar groeide…. Ineens waren we al een team…. Ieder aan de andere kant van het zelfde schuitje, niet voor niets….!

Dus zo gingen we de volgende ochtend naar Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Niet de meest romantische plek om zwanger te raken. Lift in, naar de tweede verdieping. In de rij voor de balie nieuwsgierig rondkijkend naar de anderen in de wachtkamer. Zachtjes zeggen dat we voor een inseminatie komen, het is toch een beetje privé hoewel al die anderen waarschijnlijk om dezelfde reden zaten te wachten…. Trap af naar de eerste etage. Grote plasticachtige oranje stoelen, vieze koffie uit een plastic bekertje… wachtend tot we werden opgeroepen. Ik was hartstikke zenuwachtig en lacherig. Een vrouw in witte jas kwam ons halen. Een vriendelijk beleefd praatje… Het checken van de spuit waarop de naam van de donor staat en de hoeveelheid zaadjes… heel veel zaadjes… Dagmar in de stoel geïrriteerd omdat ik stomme grappen maakte.. “Daar komt t”… We keken elkaar vol verwachting aan… nog even blijven liggen… de vrouw in witte jas schreef nog wat in de computer en toen mocht Dagmar zich weer aankleden… Een hand, de lift, de auto… Zenuwachtig, heel voorzichtig blij…. Heel samen…
​
Een maand later nog een keer…

RAAK!! Heel vroeg in de ochtend mochten we over een stokje plassen…. HET WAS RAAK!! Nog een stokje en nog een…. RAAK!!! Woooooooooouuuuuuwwwwww….. Wat een bijzonder bijzonder bijzonder moment!! Ongelofelijk, zo mooi, zo dankbaar…. RAAAAAAAAAAAAAAKKKK ik weet het nog zo goed…. In de keuken op de Asterstraat…