Vooraankondiging: Saar, Roos en de mama's

‘Saar, Roos en de mama’s is een luchtig boek met autobiografische korte verhaaltjes over het dagelijkse leven van twee lesbische vrouwen en hun twee dochtertjes. De vrouwen zijn Julia en Dagmar Vriends. Julia schreef de verhaaltjes en Dagmar maakte de tekeningen samen met Saar en Roos. Ze leven "heel gewoon" en eigenlijk ook een beetje bijzonder.’ 

‘Eerlijk spreken over lesbisch ouderschap, maar vooral ook over gewone stomme fouten, gekronkelde gedachten, warrige emoties, verstikkende- of dan juist weer gevleugelde gevoelens. Van alles dus, precies zoals iedereen van alles beleeft. Open, als een soort tegenhanger van de ‘parelwitte tanden- en katervrije facebookgeneratie’. Doodeng en tegelijkertijd bevrijdend. Ik zou onderdeel willen zijn van een nieuwe trend. Een van eerlijkheid, echtheid en kwetsbaarheid, zodat we elkaar weer echt kunnen zien, voelen en begrijpen. Zodat we onszelf weer in elkaar kunnen herkennen en we elkaar weer kunnen steunen en van elkaar kunnen leren.’

De verwachting is dat het boek begin juni te verkrijgen is via de website www.saarroosendemama’s.nl en via Bol.com.


Een kleine greep uit de verhalen:

…… “En toen ineens, zomaar ineens, schoot er een totaal nieuwe gedachte als een bliksemschicht door m’n lijf: ‘misschien word ik wel verliefd op een vrouw!!’ Ik schrok er zelf van, eerlijk is eerlijk. Ik dacht ‘Gadverdamme, nee toch hoop ik?!, maar ik kon het ook niet loslaten.”……

…… “half defensief, half boos, met volle angst vooruit flapte ik het eruit voordat ik me er bewust van was: 'Ik mis Joeri allang niet meer. Blijf toch niet zo in hem hangen. Ik ben allang verliefd op iemand anders, op een vrouw!' 'WÁT?', mijn moeder keek me met grote ogen aan. 'Ja' zei ik, 'echt waar, ik ben verliefd op een vrouw, al een tijdje.”……

…… “Pas ieniemienie doch perfect getrouwd, dol verliefd, moe, voldaan en heel gelukkig stapten we in de Sri Lankaanse taxi die ons naar het meest romantische hotel ever zou brengen. Het was warm, het rook heerlijk tropisch en er kwam sprookjesachtige muziek uit de radio van onze vriendelijke chauffeur. Onze reis zou beginnen. Zo zaten we, hand in hand. Ik pakte de informatiefolder uit de stoel voor mij. Mooie foto’s. Ik begon te lezen. ‘Waarschuwing!’ stond er: ‘op homoseksualiteit staat een gevangenisstraf van 40 jaar’. Stilte, shock, paniek: 'Het is hier toch Boeddhistisch?’”……

…… “Drie van de vier kinderen hadden al voor kleinkinderen gezorgd, wat een geschenk.
Mijn zus riep: 'Nu alleen Julia en Dagmar nog!'  De reactie van mijn vader kwam als donderslag bij heldere hemel: 'GADVERDAMME',  zei hij: 'DAT NOOIT!'”……

…… “De avond voor Dagmar haar eerste inseminatie zou doen bekroop me een benauwde twijfel: Waar ben ik mee bezig?! Dit is niet oké, ik moet mijn kind toch zelf dragen? Waarom ben ik met een vrouw? Kan ik nog terug? Ik wil dit niet. Ik wil zelf. Hoe zal mijn kind zich tegenover mij voelen later? Zal ik me wel moeder genoeg voelen? Al die gedachten die je NIET wilt hebben. Ik had ze.”……

…… “Zo zaten we. Ik in kleermakerszit onder de douche, Saar zat bij mij op schoot met duikbril op te brullen. Samen zaten we te brullen omdat het zo vreselijk was. De strijd tussen ons was weg. We zaten er samen middenin. Saar en ik samen tegen die stomme stomme rot douche.”……

…… “Op dat moment kwam Saartje de trap af, zonder iets te zeggen, afwachtend zo leek het tenminste. Dat viel me op, meestal zeggen we elkaar gewoon goede morgen. Dagmar zei ook niets, alsof ze Saar niet tot zich door kon laten dringen. Ik stikte, mijn lucht was op. Ik bastte in tranen uit en zei dat er iets moest veranderen. Óf therapie, óf medicijnen: vandaag nog.”……

…… “Ze zat bedenkelijk te kijken: 'Mami', zei ze met haar lieve vermoeide bedtijd stemmetje, haar oogjes nog net niet aan het loenzen, roze wangetjes van het bad: 'Mami, vertel eens van toen ik nog in de winkel lag?' 'In de winkel?' vroeg ik enigszins verbaasd. 'Ja, toen ik nog een zaadje was en in de winkel lag waar jullie mij gekocht hebben,' legde ze uit.”……

…… “'Hoe kan Quinten mee spelen? Wie mag hij zijn?' Luus kwam met de geniale oplossing: 'Dan ben jij de donor’. 'Jaaaaa!' Quinten was tevreden. Zo gezegd zo gedaan, ze speelden die middag moedertje, moedertje en de donor.”……

…… “Shahira werd mijn vriendin en we noemden elkaar al snel ochti wat zus betekent. Via haar ontmoette ik heel veel andere Syrische mensen en ik heb me nog nooit door een Syriër gediscrimineerd gevoeld. Zo zie je maar en zo leer ik weer: de enige die mij keer op keer discrimineert blijkt mijn eigen angst, mijn eigen projectie en mijn eigen bekrompen onterechte vooroordeel.”……

……”KONIJN! Ik kreeg zowat een hartaanval. WAAR ZIJN DE KONIJNEN? Ik legde uit dat ze heilig waren, heel belangrijk, we konden niet zonder. Mensen hielpen zoeken, de mannen en jongens die de auto’s hadden leeg geruimd verontschuldigden zich. Waarschijnlijk mee naar Syrië. NEEEEEEEEE! Mijn hart brak: de konijnen van Roos, net zo belangrijk als de eenden van Saar: heilig! Ik was bereid geweest om elke zak open te trekken, ik had met liefde elke berg waar ze geklauterd had beklommen en de hele zaal uitgeplozen, maar ja. Ik keek naar de mensen om mij heen die bijna allemaal alles hadden moeten achter laten. Ik slikte en stelde me voor hoe blij een klein meisje uit een koud ver land zou zijn met deze drie heilige konijnen.”……

…… “'Oké Roos,' zei Saar, 'het is al goed, stop nu maar met huilen, ik ben niet boos, maar je mag het nooit meer doen. Kom maar, wil je een knuffel?' Roos kan heel dankbaar knuffelen en ze stortte zich op Saar waardoor ze nog bijna kukelden. Ze sloeg haar kleine armpjes stevig om Saars middel. En Saar knuffelde lief onhandig en grote zusserig het hoofdje van Roos terug. Ik keek verliefd naar die twee mooie lieve meisjes. Saar zei: 'en de volgende keer als je iets wilt Roosje, moet je het gewoon vragen hoor.' 'Mmmmmmag ik dan ook die Lollie?'”……

…… “Stilte, ik luisterde naar Saars bedachtzame stilte. Ik wachtte want ik wist dat er een vraag zou komen. 'Mami?' en ze draaide haar gezichtje met bedachtzame fronsjes omhoog om mij in de ogen te kunnen kijken: 'Mami, eerlijk, eerlijk, eerlijk, is hij NIET onze papa?' Ik stopte, hurkte en keek Saar in de ogen: 'eerlijk, eerlijk, eerlijk, lieverd, ja, hij is eigenlijk wel jullie papa.”……

…… “Doelgericht en zonder enige twijfel klom Roos op tafel in haar lieve kleine blote luier-lijfje. Ze stampte zichzelf stevig en toen iedereen naar haar keek riep ze ineens uit volle borst: 'HIJ ONZE PAPA? NEEEEEEE JOHHHHHHH!'”……

…… “Ze probeerde echt te begrijpen hoe het zover had kunnen komen: had de kanker, zijn lijfje of de wereld de schuld? En hoe nu verder: 'Kun je zonder te huilen van hem houden? Stapt hij zomaar uit zijn lijfje en is zijn lijfje dan pats boem weg? Snijden ze eerst zijn beentjes af om hem in een kistje te kunnen proppen? Hoe werkt het om voor hem blij te zijn en voor jezelf verdrietig?'”……

…… “Roosje had de controle over haar superkrachten verloren en nu was ze weer vrij, blij en een beetje uit de bocht gevlogen. Ze stond op haar stoel trots te zwaaien met haar kwast. 'Dit geeft toch niets hé mami?' Vroeg Roosje zich hardop af toen ze zich plotseling realiseerde wat ze de twee tellen ervoor had gedaan. 'Nee hoor Roosje, dit geeft helemaal niets.' Ik was stiekum wel blij dat we Roos weer terug hadden.”……

…… “Roos vraagt: 'Mami, mag ik wel zelf naar school lopen?' 'Nee, Roosje, daar ben je echt nog een beetje te klein voor. Je mag wel samen met je grote zus voor ons uit lopen.' 'Oh ja, oké. Mag ik dan wel als we daar dan zo zijn zelf naar mijn klas lopen en zelf mijn jas ophangen en zelf de juf een handje geven?' 'Mogen wij dan wel mee?' 'Ja, maar dat ik dan voorop loop en aan jullie laat zien waar ik zit enzo.' 'Ja Roosje,' zeggen wij verliefd in koor, 'dat mag lieverd.'”……

…… “Natte haartjes, rode wangetjes, een uitgelaten kletsend Saartje en een slapende Roosje in de warme auto op de terugweg. Die nacht lagen er twee kindjes hard te hoesten en Roosje had het benauwd. De volgende dag was daar een uitgelaten kletsende Saartje en een kortademig, kotsende, slaperige Roos. De huisarts aan wie ik niets van ons avontuur durfde te vertellen adviseerde antibiotica: longontsteking.”……

…… “Uiteindelijk kwam het hoge woord er uit: 'Ik wil eigenlijk ook gewoon een mama en een papa,' snikte ze. 'Het is niet dat ik jou niet lief vind hoor mami, ik wil jou helemaal niet kwijt, maar ik wil ook gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn dan de rest. Ik wil gewoon zoals alle andere kindjes dingen leren van een mama en ook van een papa.' Saar was intens verdrietig.”……
​
…… “Zo zaten we met z’n vieren voor de klas. Een beresterk team. Op het digiboard tekeningen uit dit boek. We vertelden het verhaal van Saar, Roos en de mama’s. Van hoe we verliefd werden, hoe ik Dagmar ten huwelijk vroeg, hoe we kindjes wilden en uiteindelijk het grote geluk hadden een donor te vinden. We vertelden hoe Saar en daarna Roosje geboren werden zodat we uiteindelijk compleet waren. We bespraken dat er heel veel verschillende gezinssamenstellingen mogelijk zijn en dat dit de onze is. Dat we dus misschien wel bijzonder, maar tegelijkertijd eigenlijk ook heel gewoon zijn. We zeiden dat we begrijpen dat er veel vragen zijn. We hebben alle vragen beantwoord en we blijven dat met alle liefde en geduld doen zolang dat nodig is.”……


Interesse?
www.saarroosendemamas.nl
Neem graag contact met mij op via julia.vriends@gmail.com
 
 
 
 
​