Insemineren

De avond voor Dagmar haar eerste inseminatie bekroop me een enorme angst… “Waar ben ik mee bezig?! Dit is niet oke, ik moet mijn kind toch zelf dragen? Waarom ben ik met een vrouw? Kan ik nog terug? Ik wil dit niet! Ik wil zelf! Hoe zal mijn kind zich tegenover mij voelen later? Zal ik me wel moeder genoeg voelen?” Al die gedachten die je NIET wilt hebben… Ik had ze… Godzijdank heb ik Dagmar naast me… Dagmar die altijd zorgzaam is en zonder oordeel ruimte geeft…. Dagmar luisterde, ik raasde en huilde… na alle woorden en na alle tranen werd ik rustig… In de rust kwam een geruststellend inzicht alsof er iemand tegen me sprak: “Dit is jouw leven en dit is het leven van jouw kind… Zo gaan jullie het samen doen, dit is hoe het is… Dit is hoe jouw kind geboren gaat worden, dit is jullie pad..”. En tadaaaaa… emotioneel als ik ben waren daar weer de tranen, dit keer weer van geluk, overgave en berusting. Ik voelde sinds dien een enorme verbondenheid met ons kind dat in de buik van Dagmar groeide…. Ineens waren we al een team…. Ieder aan de andere kant van het zelfde schuitje, niet voor niets….!

Dus zo gingen we de volgende ochtend naar Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Niet de meest romantische plek om zwanger te raken. Lift in, naar de tweede verdieping. In de rij voor de balie nieuwsgierig rondkijkend naar de anderen in de wachtkamer. Zachtjes zeggen dat we voor een inseminatie komen, het is toch een beetje privé hoewel al die anderen waarschijnlijk om dezelfde reden zaten te wachten…. Trap af naar de eerste etage. Grote plasticachtige oranje stoelen, vieze koffie uit een plastic bekertje… wachtend tot we werden opgeroepen. Ik was hartstikke zenuwachtig en lacherig. Een vrouw in witte jas kwam ons halen. Een vriendelijk beleefd praatje… Het checken van de spuit waarop de naam van de donor staat en de hoeveelheid zaadjes… heel veel zaadjes… Dagmar in de stoel geïrriteerd omdat ik stomme grappen maakte.. “Daar komt t”… We keken elkaar vol verwachting aan… nog even blijven liggen… de vrouw in witte jas schreef nog wat in de computer en toen mocht Dagmar zich weer aankleden… Een hand, de lift, de auto… Zenuwachtig, heel voorzichtig blij…. Heel samen…
​
Een maand later nog een keer…

RAAK!! Heel vroeg in de ochtend mochten we over een stokje plassen…. HET WAS RAAK!! Nog een stokje en nog een…. RAAK!!! Woooooooooouuuuuuwwwwww….. Wat een bijzonder bijzonder bijzonder moment!! Ongelofelijk, zo mooi, zo dankbaar…. RAAAAAAAAAAAAAAKKKK ik weet het nog zo goed…. In de keuken op de Asterstraat…