Sinds kort deel ik verhalen over Saar Roos en de mama’s op social media. “Waarom doe je dat? Waarom schrijf je over jezelf en jouw gezin?” Ik hoor het mensen denken.

Schrijven… Ik moet…. Het is de manier waarop ik mijzelf eigenlijk al sinds ik klein ben het beste begrijp en het gemakkelijkste duidelijk maak. Tegelijkertijd is het hoe ik verwerk. Door te schrijven kan ik emotionele rommel opruimen… ik kan gevoelens pakken, lijntjes volgen en zo kernen en ook angels vinden. Ik herken mezelf en zo niet dan zoek ik net zo lang tot ik mij er volledig in thuis voel. Ik herken en herontdek voortdurend. Maar goed, er is een verschil tussen schrijven en delen…  Delen in het openbaar is super kwetsbaar om te doen… dood eng eigenlijk! En toch op de een of andere manier voelt het alsof het moet. Ik voel een urge, al een hele tijd…
Ik heb me voor mijn doen super lang ingehouden. Ik deed het niet omdat ik bang was voor oordelen over het schrijven, die angst heb ik niet meer. Ik realiseer me steeds meer dat ik gewoon mijn eigen stijl heb en dat je het leuk kunt vinden of niet. Mag allebij, geeft niets… Bovendien weet ik dat ik niet foutloos, niet perfect schrijf, sterker nog, mijn moeder vindt voortdurend overal schrijffouten, maar ik hou eigenlijk wel van die imperfecties.

Ik heb me lang ingehouden uit privacy overwegingen. Ik realiseer me dat wat ik schrijf voor altijd te vinden zal zijn… Ik maak daarom wel keuzes, ik schrijf niet alles. Ik schrijf alleen in liefde over de meisjes, niet over de boosheid, frustratie en zorgen die ik ook heus wel over onze dochters heb, niet teveel of te diep over Dagmar die gewoon haar bedrijf moet kunnen leiden, niet duidelijk over vrienden en andere betrokkenen en sommige mensen laat ik anoniem. Zo denk ik dat ik vooral over mijn eigen beleving schrijf en daarover ben ik graag super open.
Ik heb me ook lang ingehouden uit professionele overwegingen: “een therapeute vertelt niet over zichzelf”. Het wordt belangrijk gevonden om een professionele afstand te bewaren en ik heb me hierin altijd tot op zekere hoogte aangepast. Ik heb er veel over nagedacht. Natuurlijk ben ik het eens met het feit dat ik cliënten niet moet opzadelen met mijn eigen onverwerkte issues. Ook wil ik cliënten niet teveel beïnvloeden met mijn eigen ideeën omdat ik wil dat een cliënt de ruimte voelt om zichzelf te zijn, laat dat nou juist de inspiratie zijn die ik wil geven! Ik geloof dat het inspirerend kan zijn om een cliënt te laten weten dat ook de therapeut een mens is van vlees en bloed en dat ook de therapeut zijn of haar thema’s heeft doorgewerkt, veerkrachtig is en van het leven leert.
​
Ik geloof dat er veel te veel mensen zijn die het gevoel hebben de enige te zijn met een bepaald probleem. De facebook generatie is er een van stralend witte tanden met katervrije gin tonics en trotse ouders op zorgeloze pubers. Ik voel de sterke behoefte om waar ik kan een voorbeeld te zijn in openheid. Natuurlijk deel ik zo min mogelijk dingen over anderen, omdat ik de gevolgen van mijn schrijven niet volledig kan overzien. Ik hoop mensen te inspireren om zoveel mogelijk vrij zichzelf te zijn. Juist door te laten zien dat ik bang, verdrietig, boos, gek, imperfect, chaotisch en onzeker kan zijn. Ik heb de behoefte om taboes te doorbreken, vragen te beantwoorden en om nog meer drempels te verlagen.
Dus ik doe het…. Ik volg mijn onderbuik, niet mijn hoofd. Mijn liefde niet mijn angst...
En als je wilt….. schiet dan maar!